Hoofd- en Aardbeizaken

Al een paar dagen heb ik last van huidhonger. Er zijn mensen die dat een verschrikkelijk woord vinden, maar daar ben ik er zeker niet een van. Voor mij dekt het helemaal de lading. De behoefte om de huid van een ander tegen de jouwe te voelen. Een verlangen, dat net zo sterk kan zijn als de trek om te eten wanneer je lijf energie nodig heeft. En die behoefte voel ik behoorlijk sterk.

Sinds mijn relatie met E1 bijna een jaar geleden eindigde heb ik niet meer met enige regelmaat huidcontact. En dat mis ik. Bedoel ik niet eigenlijk stiekem seks als ik het over huidcontact heb? Nee, dat niet. Sterker nog het heeft niet per se met seks te maken. Ik denk dat ik makkelijker zou kunnen leven met het idee dat ik nooit meer seks zou hebben dan dat ik nooit meer met mijn naakte lijf het blote lichaam van een vrouw zou kunnen voelen. Al is het meer dan eens voorgekomen dat wat begon als huidcontact gewoon uitmondde in seks. Dat wil ik dan weer wel toegeven.

Sinds J en ik een tevergeefse poging deden om dat wat er was tussen ons een doorstart te geven heb ik überhaupt geen vrouwenlijf tegen het mijne gevoeld. Dat is zo’n beetje een half jaar geleden, dus het is niet heel gek dat de behoefte daaraan toeneemt. En al helemaal niet nu de lente af en toe zijn intrede aan het doen is en de behoefte om onszelf helemaal in te pakken in dikke kleding en jassen aan het afnemen is.

Het is lang geleden dat ik het zo lang heb moeten stellen zonder huidcontact. De laatste keer was tijdens mijn scheiding. Niet alleen had ik op dat moment weinig behoefte aan dergelijk contact met mijn aanstaande ex-vrouw, we zaten midden in de coronaperiode, wat het ook niet makkelijk maakte om kandidaten te vinden om haar opvolgster te worden. Ook niet toen ik me toch maar eens aan een dating-app durfde te wagen.

Het is überhaupt niet zo, dat de vrouwen op de dating-apps in groten getale op mij afgestormd komen als vliegen op… nou ja, als ik de vrouwen in mijn omgeving mag geloven kan ik hier beter op stront zeggen dan op honing. De reputatie van veel mannen op dat soort apps is van een dusdanig allooi dat ik me daar ook weer niet heel graag tussen schaar.

Om in het wild een geschikte kandidate tegen het lijf te lopen is ook niet echt iets voor mij. Ik ben sowieso geen held in vrouwen aanspreken, laat staan in flirten en mocht ik een vrouw treffen die met mij flirt dan is het maar de vraag of ik het als zodanig herken. Kortom met tussenpozen installeer ik toch maar weer zo’n app om er vervolgens niet al te veel later met gierende banden weer afstand van te willen nemen.

Ik beschik ook niet over een zogenaamde FWB waarmee ik mijn huidhonger zou kunnen stillen. Vroeger had ik daar om principiële redenen niet aan willen beginnen, maar gelukkig heb ik van een hele hoop van dergelijke beperkende gedachten afstand kunnen doen in de afgelopen jaren. Maar goed, ook al zijn er vrijgezelle dames in mijn omgeving te vinden, ook dames die ik aantrekkelijk vind, dan wil dat niet zeggen, dat dergelijke benefits een optie zijn. Al was het maar omdat zoiets ter sprake brengen niet iets is waar ik me comfortabel bij zou voelen. Dus lijd ik gewoon honger. Huidhonger. Gelukkig is het niet meteen een soort honger waar je aan dood gaat.