Hoofd- en Aardbeizaken

Ik weet al enige tijd, dat mijn brein anders werkt. Niet dat ik het gevoel heb dat ik gek ben, maar ik weet wel dat mijn gedachten anders kronkelen dan die van de meeste mensen. Sinds een paar jaar heb ik daar ook stickertjes voor, die ik misschien wel te pas en te onpas daarop meen te moeten plakken. En bij die stickertjes hoort een hokje. En inmiddels weet ik, dat zelfs binnen dat hokje blijken de hoofden niet altijd compatibel met elkaar.

J wilde graag weten wat ik van haar vind. En bij het stellen van die vraag gingen mijn gedachten zoveel kanten op, dat ik stil viel. Ik maak wel eens de vergelijking met een computer waarvan de processor zo overvraagd wordt, dat alles stil valt. Het lijkt alsof het ding niets meer doet, maar het tegendeel is waar. De rekencapaciteit wordt zodanig overvraagd, dat alles vast loopt. En dat is precies wat er bij mij op zo’n moment ook gebeurt met mijn brein. Zo veel gedachten, dat ik ze niet meer kan volgen.

Deze vraag en de variatie erop, wat ik leuk vind aan de vragende persoon in kwestie, zijn kennelijk heel normale vragen om te stellen, want ik heb ze al meer dan eens gehoord in diverse omstandigheden. Maar wel altijd binnen de contreien van een verliefdheid of een relatie, want ik kan me niet heugen dat een van mijn vrienden mij ooit gevraagd heeft, waarom ik hem of haar leuk vind.

En ondanks dat zulke normale vragen zijn, zijn het vragen waar ik ontzettend veel moeite mee heb. Ik kan het niet alleen niet, omdat mijn interne processor op tilt slaat, maar ook omdat de omstandigheden het soms moeilijk kunnen maken om in te tappen op de gevoelens die horen bij de betreffende vraag. Daarnaast wil ik het ook niet, omdat ik vind dat het beantwoorden van de vraag een hoop magie wegneemt van liefde en verliefdheid. Het is overigens ook niet zo, dat ik die vraag wel zou kunnen of willen beantwoorden als het om vrienden gaat, of om familie, of collega’s, al is daar zeker niet sprake van eenzelfde soort magie, als die er al is.

De vraag is me wel eens gesteld in negatieve omstandigheden, zoals een ruzie. Of in zeer positieve omstandigheden, zoals na afloop van een stevige vrijpartij. Mijn hoofd staat dan in standje oorlog of standje geil en dan moet je me echt niet vragen naar iets waarbij andere dan de op dat moment dominante gevoelens de boventoon moeten voeren. En ik ben ook niet iemand waarbij de gevoelens van het ene op het andere moment volledig om kunnen slaan. Mijn gevoelens veranderen doorgaans geleidelijk, dus ik kan ook niet even een knopje omzetten.

Daarnaast ben ik misschien wel een romanticus, of, wie weet, wel een volslagen idioot, omdat ik vind, dat het ontleden, het analyseren, het definiëren van die gevoelens en hun oorsprong afbreuk doet aan die gevoelens. Als ik moet gaan zitten bedenken waarom ik voel wat ik voel, dan ga ik uit mijn gevoel, en in mijn hoofd. En misschien ben ik wel een beetje bang dat de bubbel daarmee uit elkaar spat. Ik ben altijd heel goed geweest in het rationaliseren van alles wat ik voelde, behalve op dit vlak, zo realiseerde ik me onlangs.

Ik weet nog steeds niet waarom ik verliefd geweest ben op alle vrouwen en meisjes waarop ik verliefd geweest ben in de afgelopen vijftig jaar. En wat de dingen waren die maakten dat ik voelde wat ik voelde. Bij sommige van die dames kan ik nog wel een beetje van die gevoelens terughalen of herbeleven als ik me ertoe zet door bijvoorbeeld te denken aan een tijd en een plaats waarin die gevoelens sterk aanwezig waren. Maar dat geeft niet eens een beetje een antwoord op die vragen.

Voor J was het cruciaal, dat ik haar kon vertellen wat ik leuk vind aan haar, om door te kunnen gaan samen. En ik kan, met de kennis die ik heb van haar ervaringen, helemaal begrijpen waarom ze die behoefte voelt. Maar ik kan en ik wil niet naar die plek in mijn brein. Het enige plekje in mijn hoofd, dat niet verpest is geraakt door mijn analytische motor. Dat wil ik graag koesteren omdat het misschien wel het enige plekje is waar magie nog bestaat in mijn brein.