Hoofd- en Aardbeizaken

Alle wegen leiden naar Rome. Afgelopen lang weekend was het weekend, dat E2 en ik op onze spontaan geplande trip naar Rome en Napels gingen. Wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben. Het was een reis om nooit te vergeten, omdat ik eindelijk een aantal dingen heb gezien, die ik voor mijn trap tegen de emmer wel gezien wilde hebben: Rome, het Colosseum, het Forum Romanum en Pompeï. Daarnaast hebben we nog een aantal andere plekken bezocht, die niet per se op dat emmerlijstje stonden, maar waarvan ik meer dan blij ben geworden om ze te zien:  het Pantheon, de Aventijn, Ostia, Herculaneum, Villa Poppaea (Oplontis) en Villa Arianna. En niet te vergeten het waanzinnige, het hectische, het o-zo-typisch-Italiaanse Napoli.

Vanaf onze eerste date hebben E2 en ik het gehad over onze gedeelde liefde voor de historie van het Romeinse Rijk. Het zijn dan ook vooral die plekken, waar dat imperium een stevige sestertie in het zakje gedaan heeft waar we ons op gericht hebben dit weekend. Daarmee hebben we natuurlijk allerminst recht gedaan aan alle interessante plekken, cultureel geïnspireerde locaties en kennisbronnen die er in beide steden te vinden zijn, maar het is niet uitgesloten dat we dat later nog eens gaan doen. We hebben zelfs gesproken over mogelijkheden om onze kinderen bloot te stellen aan al deze pracht. Ik weet dat mijn jongens op zijn minst vluchtig geïnteresseerd zijn in dit soort zaken en dat ik ze alleen al een enorm plezier zou doen met het eten aldaar.

Want ook dat hebben we in Italië gedaan: gegeten. De hitte, er was sprake van een hittegolf met temperaturen van 40 graden, zorgde ervoor, dat ik niet heel veel honger had, iets was E2 niet tegen leek te houden. Maar wat hebben we lekker gegeten. Vooral de porchetta en pasta’s bij al42 by Pasta Chef Rione Monti waren fenomenaal. En we hebben pizza gegeten bij L’Antica Pizzeria da Michele, waar ook de schrijfster van Eat, Pray, Love gegeten heeft. Dat was echter niet de beste pizza ter wereld, zoals ons voorgehouden werd, zeker de margherita viel tegen door de matige mozzarella. Maar door de tomaten (Pomodoro del Piennolo) en het andere deeg durf ik wel te zeggen dat pizza’s echt beter zijn, daar waar ze ontstaan zijn: in Napels.

Degenen die zich afvragen of er in dit weekend dan mogelijk toch iets (her-)opgebloeid is tussen ons beiden kan ik een eenvoudig antwoord geven: nee. Dit weekend heeft me juist geholpen om de gevoelens die ik voor haar heb in het juiste perspectief te zetten, dat van een diepe vriendschap. Niet verliefdheid is het dat ik voel, maar meer een bewondering voor kwaliteiten, die ik zelf niet bezit, maar graag zou willen hebben. Ze heeft een enorme wil om dingen gedaan te krijgen en de kracht om ze ook te realiseren. Ik zie in haar de durf om dingen te doen, die niet per se binnen de gebaande paden liggen, die ik soms zo mis bij mezelf. Dus misschien hoop ik wel een beetje om daarmee besmet te raken door met haar om te gaan.

Het is voor mij nu ook beter te begrijpen hoe de gevoelens voor J naast mijn gevoelens voor E2 kunnen bestaan. Het feit dat het niet hetzelfde soort gevoelens zijn, maakt het in mijn hoofd aannemelijker dat ze tegelijk kunnen bestaan. J is in mijn stukken hier nog niet veel voorbij gekomen, maar we hebben inmiddels best wat tijd samen doorgebracht. Dat alleen al heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik weinig tijd had om erover te schrijven. Het daten met J2 gaat bovendien op een makkelijkere, misschien wel natuurlijkere manier dan het daten met E2 destijds, wat ook maakt dat ik minder behoefte voel om erover te schrijven, denk ik. En ja over sommige dingen schrijf je nu eenmaal niet. Rare jongens, die Romeinen.