Hoofd- en Aardbeizaken

En zo is er meer dan een week voorbij, zonder dat ik iets geschreven heb. En dat is niet omdat ik niets had om over te schrijven. Nou ja, momenten dat ik moe van de warmte en het werk op de bank in slaap viel tijdens de tweede helft van de late EK-wedstrijd waren er zeker ook en eigenlijk heb ik daarover nu al te veel geschreven.

Voor degenen, die zich afvragen of er daadwerkelijk een date heeft plaatsgevonden naar aanleiding van mijn uitvoerige app-gesprek, het antwoord op die vraag is bevestigend. Twee maal zelfs. Één keer zijn we wat gaan drinken in Breda en één keer zijn we naar museum De Pont geweest. En we zijn bezig met het plannen van een vervolg ondanks dat die laatste wat bijzonder verliep. En intussen appen we intensief door, soms tot net iets te laat in de avond.

Wacht even. Bijzonder verliep? Ja, geen showstopper, maar we hadden vanwege overdracht van kinderen niet heel veel tijd en we hadden het de avond ervoor, beiden afzonderlijk, laat gemaakt, waardoor deze date mogelijk niet onder de allerbeste omstandigheden plaatsvond. Ik was na afloop behoorlijk overprikkeld door de overdonderende hoeveelheid beeld en geluid waarmee de expositie van Laure Prouvost samen ging. Dus we gingen mogelijk sneller dan we wilden en/of vooraf bedacht hadden weer ieder ons weegs

Die expositie van Laure Prouvost begon met een aantal opstellingen waarbij vuilnis een significante rol speelde. En dat is misschien wel een belangrijk thema van het afgelopen weekend, want zaterdag besloot ik last minute spontaan naar het concert van Garbage in 013 te gaan, omdat er nog kaarten beschikbaar waren. Daar ben ik zelfs met de trein naartoe gegaan, omdat ik al het een en ander aan bier geconsumeerd en in de auto stappen me geen goed idee meer leek. Ik had de Priest geappt of hij ook zin had om te gaan en ongeveer een kwartier voordat de hoofdact het podium op liep gingen we samen 013 binnen. Zo kort vantevoren had ik de beslissing genomen om te gaan en die beslissing stond zelfs los van het feit of de Priest zin en tijd had. Ik durf wel te stellen, dat ik meer dan de helft van de nummers niet kende. Maar eigenlijk net als bij Depeche Mode eerder dit jaar heb ik me desondanks geen moment verveeld.

Een ander thema van afgelopen weekend is spontane beslissingen. Echt typisch iets voor mij. Not. Naast mijn spontane beslissing om het vuilnis buiten te zetten, heb ik nog een spontane actie gehad, die nog net iets verreikender is. Althans in mijn hoofd.

Ik had met E2 (ik ga toch maar iets van een duiding gebruiken voor al die vrouwen in mijn leven (LOL!), anders kom ik er ook niet meer uit in deze teksten en ik reserveer E1 voor mijn ex-vriendin) afgesproken om te gaan wandelen en om een biertje te doen. Onze eerste actie om onze poging tot een relatie om te buigen tot een vriendschap verliep buitengewoon goed. Ik voelde me niet of nauwelijks ongemakkelijk bij die situatie. En dat was afwachten, want de laatste keer dat we elkaar troffen, zo’n vier weken eerder, waren mijn intenties zeker anders.

Beiden hebben we een fascinatie voor geschiedenis en die van het Romeinse Rijk in het bijzonder. Daar waar mijn fascinatie eigenlijk nauwelijks verder gekomen is dan boeken, films en een aantal trips naar Xanten, heeft zij in al haar reizen de nodige plekken van echte betekenis in die context bezocht. Ook in ons gesprek op een terras in Eersel kwam dat onderwerp ter sprake en ze zei, dat ze me eigenlijk maar een nep-Romeinen-fan vond, aangezien ik zelfs nog nooit in Rome ben geweest.

Eigenlijk ben ik het met haar eens, maar vaak zit mijn hoofd nog in mijn oude patroon van het denken in onmogelijkheden. Ik zie daar de laatste weken wel verandering in ontstaan, maar in dit geval bleef ik daarin hangen. Één van de dingen die ik fascinerend vind aan E2, is dat zij met argumenten weet te komen, waar ik geen antwoord op heb. Zo ook in dit verhaal. Ik vind discussies fantastisch, maar ik vrees dat ik in haar toch echt mijn meerdere moet erkennen. En hoewel ook E1 vaak met een goed verhaal kwam, waarbij ik haar gelijk moest geven, delf ik soms echt het onderspit in gesprekken met E2. En dat vind ik buitengewoon fascinerend. En het is daarom ook dat ik die vriendschap echt wil opbouwen met haar.

Sinds de geboorte van haar dochter zijn er eigenlijk nauwelijks momenten geweest dat ze lang van elkaar gescheiden zijn geweest. Maar ze voelde dat het tijd is dat dat wel zou kunnen voor een paar dagen. Ergens kriebelt bij haar de behoefte uit het verleden om te reizen nog steeds een beetje. En zij is goed in en wordt blij van het uitzoeken van vluchten, treinreizen, slaapplekken etcetera. Dus toen zij aanbood om samen een paar dagen naar Rome en Napels (Pompeï!) te gaan was de enige potentiële bottleneck nog een moment vinden dat we beiden zouden kunnen. Want de wens om dat soort plekken te bezoeken is bij mij vrij groot en naast dat ik een dergelijke reis met mijn kinderen nog niet zie zitten in mijn eentje (of helemaal in mijn eentje zonder de kinderen), vraag ik me ook af of ik ze er een plezier mee doe. En nu is er gewoon iemand, die ik graag mag, die eenzelfde interesse heeft en die ook nog eens het plangedoe uit handen kan en wil nemen.

Met een voor mij atypische daadkracht heb ik de agenda erbij gepakt en hebben we daadwerkelijk een lang weekend weten te plannen. En met een voor E2, volgens mij wel typische, daadkracht, zijn de vluchten, treinreis en hotels inmiddels ook gewoon geboekt.

Intussen proberen Waldorf en Statler, de Muppets in mijn hoofd, me te vertellen wat een dom idee dit is. En me te bestoken met allerlei twijfel en onzekerheid. Want ja, mijn mogelijk slapend aanwezige gevoelens voor E2 zouden zomaar als een veenbrand op kunnen gaan laaien door zo’n trip. En hoe zit het dan met J, mijn lange-app-gesprekken-date? Misschien vindt zij hier wel iets van? En wat zijn mijn gevoelens dan voor haar als ik dit ga doen met iemand voor wie ik misschien nog wel gevoelens zou kunnen hebben?

Ik hoor ze aan en laat de bijbehorende gedachten afdrijven. Ik zie wel. Zo lang ik open en eerlijk ben naar alles en iedereen kan ik mezelf niets verwijten en wat er gebeurt is wat er gebeurt. Dat ik zo kan denken én voelen is one small step for a man, and giant step for mankind… of zoiets. De laatste weken groeien mijn zelfvertrouwen, mijn daadkracht en energie tot niveaus die ik me niet eens meer kan herinneren. Of dat zo blijft, geen idee, maar nu geniet ik daar gewoon van. Alle wegen leiden naar Rome, zo ook deze.