Hoofd- en Aardbeizaken

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus ik zit weer op Bumble. En zij ook, zag ik. Dat is goed, want het helpt me om te beseffen, dat er echt niet meer in zit dan vriendschap. Afgelopen weekend begonnen de gevoelens weer een beetje op te leven na een telefonisch contact. Heel bizar had ik vooraf een podcast zitten luisteren over hechtingsstijlen en welk gedrag daar bij hoort. Ik merkte dat er bij mij precies gebeurde wat daar besproken werd. Dat inzicht maakt niet dat er niet zo’n opleving is, maar het helpt wel om te begrijpen waarom. En dat het niet functioneel is.

Ik heb haar ook maar gewoon naar links geswipet, al voelde dat raar. We hebben het er daarna op Whatsapp nog wel over gehad. Dat voelde goed, praten over waarom het niet werkt helpt me om dat stuk van het verhaal af te sluiten. Als ik het heel rationeel benader, kon ik vanaf het begin meer dan genoeg elementen aanwijzen waarom het niet zou kunnen werken. Ook dan kruipt het bloed echter waar het niet gaan kan. Tegenwoordig durf ik mijn hart voorrang te geven op mijn hoofd. Misschien is het wat pijnlijker, als het hoofd uiteindelijk gelijk krijgt, maar ik blijf zo wel dichter bij wie ik echt ben. Bovendien is een relatie met een vrouw met bindingsangst niet het beste wat me kan overkomen.

Dat ik soms best een leuk contact heb op Bumble helpt ook om door te gaan. Niet alleen omdat zo’n contact mijn aandacht afleidt van wat er was, maar ook omdat er soms echt iets van verbinding lijkt te ontstaan. Een bijzonder onaangenaam fenomeen waar je op de dating apps mee te maken krijgt is ghosting. Dan denk je een gezellig gesprek te hebben, dat je op een later moment hoopt voort te zetten om vervolgens bij het openen van de app te moeten constateren, dat de match opgezegd is. Misschien wel met een heel goede reden, maar het is best pijnlijk, dat wanneer je een klik voelt, dat er zonder uitleg geen vervolg op komt.

Afgelopen zaterdag werd ik dus geghost na een best wel diepgaand gesprek met een dame in de ochtend. Gelukkig kon ik het allemaal een beetje van me af praten, omdat ik met de Priest ging dineren ’s avonds, maar het deed wel wat met me. Dat er die avond in Pop-Ei ook een comedy avond bleek te zijn, waar we toch echt goed hebben kunnen lachen, heeft er zeker aan bijgedragen om het van me af te kunnen zetten. Dat ik geghost werd heeft mogelijk ook een rol gespeeld in het opleven van andere gevoelens de dag erna, maar dat terzijde.

In de afgelopen week heb ik ook twee keer een gesprek gevoerd met een dame, dat zich wel op een goede manier ontwikkelde. Eentje hebben we in goede orde af kunnen sluiten, omdat de afstand Den Haag-Best gewoon wat minder goed te overbruggen is voor de lange termijn en dat is toch echt waar we allebei voor wilden gaan. Zo kan het dus ook.

Het andere gesprek heeft me gisteravond een paar uurtjes slaap gekost. Het was gewoon té gezellig. Het is heel fijn wanneer je niet uitgepraat raakt, ook al is het praten meer berichtjes sturen op een app. Het zou me ten zeerste verbazen als dat niet tot een date gaat leiden. We hebben inmiddels nummers uitgewisseld, onze weekenden lopen synchroon, we moeten eigenlijk die date alleen nog plannen.

Daaraan merk ik dat ik me de afgelopen jaren behoorlijk ontwikkeld heb. Tijdens mijn vorige datingapp-periode vond ik het allemaal spannend en bleef ik soms liever in de app-fase hangen dan daadwerkelijk af te spreken. Nu komt het allemaal veel eerder ter sprake, ook omdat ik dat zelf aankaart. De gesprekken die ik voer met mijn potentiële dates zijn ook heel anders van aard, niet alleen meer op het rationele en soms seksuele gericht, ook het emotionele komt aan bod. De dames die daar niet van houden zijn ook niet de dames waarmee het gaat werken.

Op dit moment heb ik goede hoop op een leuk vervolg van het langdurige appgesprek van de afgelopen dagen. Als het mee zit is er meer dan alleen een klik op vriendschappelijk niveau, maar dat zullen we vanzelf merken. In de tussentijd kruipt of gaat het bloed vanzelf door mijn aderen, maar is het vast iets warmer dan het normaal is…