Hoofd- en Aardbeizaken

Ik vrees dat ik er een verslaving bij heb. Een tijdelijke weliswaar. Een onschuldige ook: de muziek van Jeff Buckley. Voor mij is het zeker niet ongebruikelijk om een temporele fascinatie te hebben met de muziek van een bepaalde artiest. Een fascinatie die zo diep gaat, dat ik het welhaast een verslaving moet noemen. En dat doe ik in dit geval ook maar, want het is net iets meer dan een gewone muzikale fascinatie.

Rond de breuk met mijn date was het 27 jaar geleden dat de beste man verdween en verdronk. Dat laatste was voor Michiel Veenstra aanleiding om ]n de rubriek Veenstra Vertelt in zijn ochtendshow op Kink aandacht te besteden aan een nummer van Jeff. Dat was, in de hoedanigheid van Grace, het moment dat ik het eerste shot voelde van deze verslaving.

Ik heb de muziek van Jeff altijd gewaardeerd, puur op esthetische gronden. Hij was een geweldig songschrijver en een adembenemende zanger met een jaloersmakend mooie stem en dito bereik. Maar op die vierde juni van het jaar des heren tweeduizendvier-en-twintig raakte hij me voor het eerst echt in het diepste van mijn ziel met zijn stem. Tranen stroomden over mijn wangen, terwijl hij zong over zijn mislukte relatie. Wat niet heel handig was, want ik zat in de auto, op weg naar een klant. Dus ik heb mijn tranen gedroogd en een paar keer diep adem gehaald alvorens ik uit mijn auto stapte.

Ik durf te stellen, dat ik in de afgelopen week vaker gehuild heb vanwege de breekbare schoonheid van de stem van Jeff, dan vanwege mijn gebroken hart. Maar misschien is dat valsspelen, want de teksten die hij zingt zijn natuurlijk completely on topic. Van de ander kant zijn het vaak de woordeloze uithalen die de waterwerken echt doen breken…

Don’t fool yourself / She was heartache from the moment that you met her / My heart feels so still / As I try to find the will to forget her, somehow / Oh, I think I’ve forgotten her now

Ik maak het mezelf ook niet bepaald makkelijker door met beide dames toch een soort van vriendschap op te willen bouwen. In plaats van ze proberen te vergeten. Op hun instigatie, overigens. Aanvankelijk voelde ik daar in beide gevallen niets voor, omdat ik het gewoon niet voor me zag, dat ik ze zonder seksuele bijgedachten zou kunnen zien. Het verleden heeft echter uitgewezen, dat dat prima kan.

De minst onlogische van de twee om een vriendschap mee op te willen bouwen is voor mij mijn ex-vriendin. Met haar heb ik bijna twee-en-een-half jaar lief en leed gedeeld. Vriendschap is waarop onze relatie gebouwd was en hoewel die op het einde soms ver weg leek, zou het best wel kunnen, dat als de druk van de relatie eraf is, dat een vriendschap toch zou kunnen werken. En als dat zo is, heeft ze toch weer gelijk.

Inmiddels heb ik een avond lang met haar ge-appt en dat voelde op een bepaalde manier vertrouwd. Ook heb ik haar verteld van mijn dateleed en dat voelde als een opluchting. Hoewel ik daarmee niets verkeerd deed en het zeker niet mijn intentie was om haar daarmee te kwetsen, voelde het wel als iets, dat die uitwerking op haar zou kunnen hebben. Ze gaf ook aan, dat het haar raakte, maar dat het oké was dat ik het met haar deelde. Vervolgens hebben we elkaar een beetje bijgepraat en de tijd vloog voorbij. De eerste stappen op weg naar vriendschap zijn gezet.

Blijft over, de minst logische en dat is de dame met wie ik de afgelopen tijd meermaals gedate heb. Hoewel de klik er vanaf het begin was op zowel cognitief als emotioneel niveau snap ik nog steeds niet helemaal waarom zij zo graag contact wil blijven houden. Hoewel ze mij een kijkje heeft durven geven in het diepste van haar ziel, ging het niet zo ver, dat ik weet wat haar echt drijft. En ik voelde me zozeer op mijn gemak bij haar, dat ik ook mezelf bloot heb durven geven. Maar hoe goed kun je iemand leren kennen in vier weken? Zeker als iemand toch af en toe op slot gaat. En dan heb ik het niet alleen over mezelf.

Ik merk dat mijn hart nog steeds in de hoop schiet, dat het alsnog wat zou kunnen worden als we een vriendschap beginnen. Ik weet dat het onzin is, maar mijn hart is net zo eigenwijs als mijn brein soms kan zijn, dus dat scenario moet af en toe verkend worden. Het zit zelfs zo diep, dat in een droom een zeer realistisch aanvoelend scenario voorbij kwam. En ik onthoud zelden mijn dromen, dus waarom deze wel?

Terwijl ik dit schrijf, draai ik wederom Jeff Buckley. Eigenlijk zou ik dit stuk de titel “Verslaving.” moeten geven, want naast dat ik een tijdelijke muzikale verslaving heb, vrees ik dat ook mijn pogingen om een vriendschap op te bouwen hoogstwaarschijnlijk een uitvloeisel zijn van de relatieverslaving, waarover ik eerder al schreef. Maar het voelt als een negatievere titel dan dit stuk verdient. Ik zwelg weliswaar in allerlei gevoelens die ik nu eenmaal moet ondergaan voordat ze uit mijn systeem kunnen, maar mijn hoofd noch mijn hart is zwaar. Ik sluit vriendschap met mijn exen, maar ook met mijn gevoelens en daarom draagt dit stuk die titel.