Hoofd- en Aardbeizaken

Toen ik nog getrouwd was keek ik geregeld mee naar allerlei dansprogramma’s. Niet helemaal mijn ding, maar wel vermakelijk. Behalve wanneer choreografe Isabelle Beernaert een choreografie bedacht had. Dan was het niet enkel vermakelijk maar in veel gevallen heel boeiend en soms gewoonweg ontroerend. Ze wist vaak synergie te creëren tussen dans en muziek, een synergie die me meer dan eens diep wist te raken.

Sinds vorig jaar is de frequentie waarmee ik de schouwburg bezoek aanzienlijk omhoog gegaan. En toen ik vorig jaar in de agenda een voorstelling van Isabelle Beernaert voorbij zag komen was ik erg benieuwd of een avondvullende dansvoorstelling me net zo zou behagen als de korte dansen die ik in het verleden op TV had gezien.

Ik weet niet meer of ik de kaartjes gekocht heb voor mijn breuk met E1 of daarna, maar ik weet wel dat ik haar in gedachten had toen ik ze kocht. Zij is uiteindelijk ook met mee meegegaan, het was de eerste en voor zover ik me kan herinneren de enige keer dat we elkaar live gezien hebben na onze breuk. Het was een heerlijke avond. Fijn om haar weer te zien en om bij te kunnen kletsen. Bovendien leek het haar goed te gaan, wat ik fijn vond om te kunnen constateren. Ook van de voorstelling heb ik genoten. Het was een ander soort choreografie met heel andere muziek dan ik verwacht had, maar dat maakte desalniettemin behoorlijk indruk.

Toen ik voor dit seizoen opnieuw een voorstelling van Isabelle Beernaert op de agenda zag staan wist ik dan ook zeker dat ik ook deze voorstelling wilde zien. Ook nu kocht ik twee kaartjes, met de gedachte dat ik voor deze voorstelling wel iemand zou kunnen vinden die mee wilde. Uiteindelijk werd dat dit keer E2.

Deze voorstelling lag meer in lijn met wat ik eerder van Isabelle op TV had gezien qua thema. Het ging over liefde, wat gezien de titel Amor Fati niet geheel onverwacht was, met daarbij duidelijk voelbaar de afwisseling tussen de pijn en misschien wel depressie naar aanleiding van het kwijtraken van een geliefde, maar ook over het vinden van nieuwe liefde en de heerlijke gevoelens die dat met zich mee kan brengen. De dans werd begeleid door live muziek, bas en gitaar afgewisseld met piano. Ik moet zeggen dat de stem van de zanger, die af en toe herinneringen aan Jeff Buckley bij me opriep, de intensiteit van de voorstelling behoorlijk verhoogde. Misschien was die wel mooier nog dan de choreografie zelf.

Op een bepaald moment tijdens de voorstelling pakte E2 mijn hand en onderarm en hield die stevig vast om die pas los te laten toen we “moesten” applaudiseren. De voorstelling raakte me sowieso al diep, maar deze aanraking maakte die gevoelens alleen maar intenser. En dat tegen het einde Lilac Wine ingezet werd, een van de nummers die ik grijsgedraaid heb in mijn Jeff Buckley obsessieve periode net na mijn breuk met E2 gaf mij het gevoel dat het universum met me aan het spelen was.

Zowel E2 als ik kampen momenteel met behoorlijke huidhonger. En tegelijk hebben we diezelfde avond in aanloop naar de voorstelling naar elkaar uitgesproken dat het beter is dat we daar samen niets mee gaan doen, omdat dat ten koste zou kunnen gaan van onze vriendschap en dat is iets wat we beiden niet willen. Hoe klein de aanraking misschien ook was, het heeft voor mij, maar zo bleek later ook voor haar, de scherpe kantjes van de huidhonger af weten te halen. Zonder onze vriendschap op het spel te zetten.

En om het 2024 thema nog wat door te zetten tijdens dit weekend ben ik de dag erna gaan lunchen met J, de andere dame met wie ik vorig jaar een meer dan prettige tijd heb gehad. Zij woont in de stad waar ik naar mijn barbier ga en soms treffen we elkaar om bij te kletsen. Ook daar is op de een of andere manier een vriendschap ontstaan nadat we besloten hadden dat we geen geliefde in elkaar gevonden hadden.

In de tussentijd heb ik vanwege mijn huidhonger de dating apps ook maar weer eens aangezwengeld. Twee weken geleden heb ik een heel fijne thee-date gehad met A. en hoewel we beiden uitgesproken hebben dat we elkaar nog een keer zouden willen zien lijkt dat maar niet van de grond te komen. Zal wel mijn plandicap zijn. Of dat ze langzaam maar zeker toch interesse aan het verliezen is. Het is een trend die eind vorig jaar is ingezet en waar ik maar niet van los lijk te komen.

Ondertussen probeer ik de Muppets in mijn hoofd koest te houden. Om me niet te veel af te vragen waarom het wel lukt om af te spreken met dames met wie er niets meer gaat gebeuren en niet met dames waarbij die potentie er wel nog is. Ben ik onbewust bezig met zelf sabotage of is het spel waarvan ik dacht dat het voorbij was gewoon nog niet gespeeld. Of waar ik in godesnaam mee bezig ben, want ik moet me richten op een verhuizing en niet op iets wat over een paar maanden ook nog kan. En terwijl ik afstand probeer te nemen van die vragen die niet de mijne zijn, maar waar ik onbedoeld te veel aandacht aan geeft (want anders stonden ze hier niet) ontstaat er langzaam een feestje in mijn hoofd, waarbij de Muppets steeds meer de overhand krijgen en overgaan tot zang en dans.

It’s time to play the music, it’s time to light the lights