Hoofd- en Aardbeizaken

Vijfentwintig jaar geleden zag ik Oasis voor het eerst live. Nou ja, een slap aftreksel van Oasis, want Noel was afwezig vanwege een van de vele ruzies die het voortbestaan van de band semi-permanent bedreigden. Het was op Pinkpop op de zaterdag toen die nog enkel voor de campinggangers was en het publiek was Liam behoorlijk aan het uitdagen door met bier te gooien, maar die maakte met overduidelijke tegenzin wel de set af. Het was een niet al te best optreden en op sommige punten ook gewoon raar, want het nummer Acquiesce werd wel gewoon gespeeld, maar niemand nam de vocalen, die Noel normaliter zingt, voor zijn rekening.

Daarna had ik niet meer heel veel behoefte om mijn best te doen om de band live te gaan aanschouwen. En dat terwijl ik de muziek echt gewoon fantastisch vond (en vind) en inmiddels een groot liefhebber van concertbezoek was geworden. Het idee dat het maar de vraag was of je überhaupt een volledige band op het podium aan zou treffen, en of ze wel een fatsoenlijke, enigszins geïnspireerde set zouden spelen, als ze al (enigszins op tijd) op zouden komen dagen, maakte het voor mij behoorlijk onaantrekkelijk om kaartjes te kopen. En na 2009 was dat niet eens een optie meer.

Noel heb ik nog wel ooit live gezien, in het voorprogramma van U2 tijdens de Joshua Tree 2017 Tour en ik moet zeggen dat ik dat vele malen beter vond dan Oasis-light destijds op Pinkpop. Ik vind zijn post-Oasis platen ook stukken beter dan die van Liam, al moet ik zeggen dat ik Beady Eye prima te hebben vond en zijn plaat met John Squire zelfs erg goed .

Omdat ik fervent lezer was van de Britse muziekbladen (vooral Q en Mojo) was ik al redelijk vroeg bekend met Oasis. Ik ben echt aangehaakt rond de tijd dat ze Whatever uitbrachten. Ik kan me nog herinneren dat ik samen met Priest het album Definitely Maybe ben gaan kopen bij Focus in Tilburg, die toen verhuisd waren naar de Schouwburg Promenade. Omdat Whatever niet op het album stond hadden ze er een extra CD in gestopt met dat nummer.

Nadat ze een van de meest fantastische platen uit de Britpop era uitbrachten met (What’s the Story) Morning Glory ben ik vervolgens een beetje maniakaal alle EP’s gaan verzamelen. Want daarop stonden soms nummers die nog beter waren dan de toch al erg goede nummers van die plaat. Ik prefereer nog altijd nummers als Talk Tonight of Rocking Chair boven nummers als She’s Electric of (unpopular opinion) Cast no Shadow. Ook de EP’s uit de tijd van Definitely Maybe waren nog lang beschikbaar dus ook die heb ik uiteindelijk allemaal aangeschaft.

Ondanks dat de hype in latere jaren toch wel behoorlijk minder werd, ben ik hun platen (eigenlijk toen nog CD’s of digital downloads) blijven kopen. Naarmate de tijd vorderde werden hun platen zelfs weer steeds beter wat mij betreft. Dig Out Your Soul vind ik een hele goede plaat bijvoorbeeld, zelfs beter dan Be Here Now. Natuurlijk zijn sommige nummers volledig bij elkaar gejat, maar dat maakt ze niet minder goed. Zelfs de (in mijn ogen/oren) allergrootste, allerbeste band aller tijden leende behoorlijk bij hun inspiratiebronnen. Luister maar eens naar You Can’t Catch Me van Chuck Berry en daarna naar Come Together… Maar zoals een groot cabaretier al ooit zei, beter goed gejat dan slecht verzonnen.

Toen vorig jaar de reünie werd aangekondigd had ik mijn twijfels of ik er wel naar toe wilde. Zou het wel een goede toer worden, of gewoon een herhaling van zetten van vroeger met alle mogelijke potentiële tegenvallers? En omdat ze het vaste land van Europa volledig overslaan moest je dus al minimaal naar de Britse Eilanden om ze te kunnen zien optreden. Daarnaast was de kans dat je überhaupt aan kaartjes zou kunnen komen niet heel groot, want de interesse was enorm en de capacitieit beperkt. Uren achter zo’n scherm zitten wachten met een beperkte kans van slagen is niet mijn grootste hobby.

De dame waarmee ik op dat moment aan het daten was (I) inspireerde me om toch een poging te wagen. Want het zou vast geweldig worden en ik zou de kaartjes vast wel kwijt raken als ik alsnog niet zou willen. Andersom zou het bovendien veel lastiger zijn om op een later moment toch nog kaartjes te krijgen als ik me zou bedenken en toch zou willen gaan. Natuurlijk had ze daar gelijk in en na veel, heel veel, heeeeeeel veel wachten achter mijn laptop lukte het om kaartjes te bemachigen. Dat leek bij het betalen nog even mis te gaan maar gelukkig kwam alles goed en had ik twee kwaartjes voor 2 augustus in Wembley Stadium.

Iemand vinden om mee te gaan was geen enkel probleem. Priest was de eerste die ik vroeg en hij zei meteen ja. Toen we eerder dit jaar onze plannen gingen maken om daadwerkelijk te gaan gaf hij aan dat zijn vrouw en dochter ook mee naar Londen wilden. Aanvankelijk vond ik dat geen geweldig plan, want ik had al het een en ander moeten organiseren met mijn ex om mijn kinderen onder te brengen voor een paar dagen, omdat het concert zou vallen in de vakantieperiode dat de jongens bij mij zouden zijn, dus een paar dagen Londen zat er niet echt in. In-concert-out was wat ik in mijn hoofd had zitten. Maar toen ik die mededeling had laten inzinken kon ik omdenken en bedacht ik me, waarom neem ik de jongens ook niet mee?

Het is voor hun natuurlijk ook een geweldige ervaring om naar Londen te gaan. En om een keer te vliegen, want dat hebben ze ook nog nooit meegemaakt. Maar ja, wat doen we de avond als ik naar Oasis ga? Als ik hun moeder nou eens vraag of ze zin heeft om mee te gaan? Dan kunnen de jongens die avond gewoon bij haar zijn en de onderlinge verhoudingen zijn inmiddels zo goed, dat dat prima kan, samen op vakantie. Zij zag dat meteen zitten dus dat was ook geregeld.

Afgelopen week was het dan eindelijk zover: op naar Londen! We hebben sommige dingen met beide gezinnen samen gedaan, sommige dingen apart. Voor de familie Priest was het niet de eerste keer Londen, dus die wilden niet per se zien wat wij wilden zien. We hebben fantastische dingen gezien, zoals de Tower of Londen, de Tower Bridge, Harrods, het British Museum (de Rosetta Stone!), Savile Row (Rooftop Concert) en Abbey Road. We hebben de verjaardag van onze jongste zoon gevierd in de London Eye, we logeerden op zichtafstand van de Big Ben. En natuurlijk was er de aanleiding voor deze trip: Oasis.

Na alle hype rond de reünieconcerten was ik een klein beetje bang dat het tegen zou gaan vallen, of dat het misschien niet meer zou zijn dan een (goed?) concert op een bijzondere plek. Als de verwachtingen hoog zijn kan het immers alleen maar tegenvallen. Maar het viel absoluut niet tegen, het was gewoon fantastisch. We stonden weliswaar vrij ver naar achteren, zodat we de mannen op het podium nauwelijks konden onderscheiden, zeker wanneer de armen de lucht in gingen, maar dankzij de gigantische schermen kregen we toch alles mee.

De sfeer was geweldig, ook helemaal achterin waar wij stonden en dat heb ik niet vaak meegemaakt bij een concert. Het begon al tijdens het voorprogramma met Richard Ashcroft, dat beter was dan verwacht. Toen Oasis het podium betrad ontplofte het stadion. Alles werd meegezongen, er werd gesprongen en gedanst. Tijdens Cigarettes & Alcohol werd ons gevraagd om helemaal om te draaien en te gaan springen en toen was duidelijk te zien dat ook op de tribunes iedereen meedeed. De band was fenomenaal. Er werd strak gespeeld, goed gezongen. De setlist was misschien weinig verrassend, maar heel erg goed. Alle grote hits kwamen aan bod, maar ook een aantal deep cuts waaronder een B-kantje als Talk Tonight. De setlist:

Fuckin’ in the Bushes
Hello
Acquiesce
Morning Glory
Some Might Say
Bring It On Down
Cigarettes & Alcohol
Fade Away
Supersonic
Roll With It
Talk Tonight
Half the World Away
Little by Little
D’You Know What I Mean?
Stand by Me
Cast No Shadow
Slide Away
Whatever (“Octopus’s Garden” snippet)
Live Forever
Rock ‘n’ Roll Star

Encore:
The Masterplan
Don’t Look Back in Anger
Wonderwall
Champagne Supernova

De hele avond was een totaalervaring van muziek, beeld en sfeer en het verdient daarom een plek in mijn concert Top 5 (voor zover het mogelijk is om een top 5 te maken…). En zo kwam het vijfentwintig jaar later toch helemaal goed met mijn live-ervaring met Oasis.