Hoofd- en Aardbeizaken

plandicap (de; m/v; meervoud: plandicaps) uitspraak: /ˈplɛn.dɪ.kɑp/

1. Belemmering of beperking in het vermogen om effectief te plannen of afspraken te maken, vaak door persoonlijke omstandigheden, mentale druk of gebrek aan overzicht.
   Voorbeeld: “Door haar plandicap raakt ze telkens in de war met dubbele afspraken.”
2. Structureel onvermogen om agenda’s, taken of tijd efficiënt te beheren, ondanks goede intenties of beschikbare hulpmiddelen.
   Voorbeeld: “Zijn plandicap maakt het lastig om projecten op tijd af te ronden.”

Vandaag is een dag dat er niet al te veel moet. Een typische zondag. De jongens zijn drie weken bij hun moeder vanwege de zomervakantie en ik hoef de komende tijd eigenlijk alleen rekening te houden met het feit dat ik moet werken. Ondanks dat de aankomende verbouwing me wat kopzorgen bezorgt voel ik me redelijk ontspannen.

Wat daar zeker aan bijgedragen heeft is, dat ik gisteravond heerlijk de longen uit mijn lijf heb staan zingen bij Therapy? in Arnhem. Wat mij betreft mag dat vraagteken wel weg uit de bandnaam, want het voelt echt als Therapie! Voor mij was het de veertiende keer dat ik ze live gezien heb en daarmee staan ze inmiddels in mijn selist.fm lijstje van concertbezoeken op een gedeelde tweede plek samen met een ander Iers bandje.

Bezoek aan dat andere Ierse bandje is vaak meer een religieuze aangelegenheid, wat gezien de achtergrond van de bandleden niet heel vreemd is. Bezoek aan dit Ierse bandje voelt als een bezoek aan een therapeut waarbij je al je frustraties gewoon mag dumpen zonder er al te veel over door te hoeven praten. “Masturbation saved my life” zingen ze in Femtex, alle nummers van het Troublegum album werden gisteravond gespeeld, en met dat soort teksten meezingen is feitelijk gewoon het wegschreeuwen van allerlei puberfrustraties. Precies zoals Arthur Janov het bedoeld heeft.

In de afgelopen (ruime) maand heb ik de nodige live muziek mogen horen. De kwaliteit varieerde van “amusant” (Duran Duran, Ziggo Dome, 11 juni), tot “mooi maar niet verrassend” (Morrissey, AFAS Live 19 juni) tot “mooi en muzikaal indrukwekkend” (Dominic Miller, Muziekgebouw, 29 mei), tot “verrassend goed” (Strange Brew met Ellen ten Damme en Leo Blokhuis, Muziekgebouw, 3 juli) tot “waanzinnig” (The Prodigy, Spoorpark, 27 juni) en fan-fucking-tastic (Therapy?, Musis, 5 juli). En dan staat komende dinsdag ook nog Tom Jones op het programma en Oasis begin augustus.

Meestal ga ik met een vriend, maar steeds vaker koop ik alleen een kaartje voor mezelf. Als anderen ook willen gaan, dan vind ik dat prima, maar dan moeten ze zelf maar een kaartje kopen. Als er geen sprake is van zitplaatsen dan kun je altijd nog besluiten samen te gaan en samen van het concert te genieten, zoals ik dat gisteren met Priest deed.

Enerzijds ben ik het beu om te moeten leuren met een kaartje in de hoop dat ik iemand kan vinden die met me mee kan en wil gaan. Anderzijds merk ik, dat ik het ook wel lekker makkelijk vind om met niemand rekening te hoeven houden. Mijn matig functionerende planningskwaliteiten worden ook niet op de proef gesteld als ik niet met anderen hoef af te stemmen hoe wat en wanneer. Zeker als de bal bij mij ligt voor het doen van een voorstel, merk ik dat ik daar bovenmatig stress van krijg. Ik vrees dat ik dat soort uitdagingen niet ga oplossen door mee te zingen met een concert.

Langzaam maar zeker begin ik een beetje te veranderen in een wereldvreemde oude man. Of ja, dat is een beetje waar ik bang voor ben. Steeds vaker doe ik dingen in mijn eentje, naar de schouwburg, naar een concert, naar de sauna. En dat bevalt me helemaal prima. Misschien wel té prima.

Het grappige is, dat dat precies was wat P laatst ook zei over zichzelf. P is een dame met wie ik een keertje gezellig koffie/thee ben gaan drinken, omdat E2 dacht dat we misschien wel bij elkaar zouden kunnen passen. Hoewel ik haar absoluut een mooie en leuke vrouw vind en ik helemaal snap waarom E2 dat dacht, merk ik dat de urgentie om een vervolg te plannen niet heel groot is. Toegegeven, onze agenda’s en de vakantieperiode maken dat ook niet heel makkelijk en mijn plandicap maakt dat al helemaal niet makkelijk, maar in mijn achterhoofd speelt toch ook de gedachte of ik niet beter af ben als die wereldvreemde oude man met zijn concerten, zijn platen en zijn LEGO die ik eerder aanhaalde.

Nadat ik vanochtend wakker werd, toch een beetje brak na gisteravond ook al heb ik alleen alcoholvrij bier gedronken, ben ik lekker in bad gegaan. Beetje amandelolie erin omdat ik dat lekker vind voelen aan mijn huid. Na afloop nog lekker even met mijn blote kont op bed een boek gelezen. En dan dwalen mijn gedachten onwillekeurig af naar de vele zondagochtenden die ik samen met E1 heb doorgebracht tijdens onze tijd samen. Ook een beetje brak omdat we te laat zijn gaan slapen, omdat we maar niet uitgepraat raakten. Van intens intelligente gesprekken naar klinkklare onzin en weer terug. Lekker naakt tegen elkaar aankruipen, knuffelen en balen dat we geen butler hebben die ons ontbijt op bed komt brengen. En dan weet ik, dat ik dat stiekem eigenlijk nog liever wil dan die zonderlinge oude man zijn, die alleen in zijn bed een boek ligt te lezen. Het zou toch mooi zijn als ik dat zou kunnen vinden.