Hoofd- en Aardbeizaken

Een week geleden was ik jarig. Ik heb echt helemaal niks met mijn eigen verjaardag. Gelukkig valt die de afgelopen jaren samen met koningsdag, zodat de aandacht automatisch enigszins afgeleid wordt van het feit dat ik weer een rondje om de zon heb gedraaid. Dit jaar viel koningsdag een dag eerder vanwege religieuze bullshit en vanwege aan diezelfde religieuze bullshit gerelateerde zuinigheid gunnen we het de werkgevers van ons land om het dan maar op zaterdag te vieren in plaats van op maandag zodat de werkslaven van een extra dagje vrij zouden kunnen genieten.

Mede omdat ik dit jaar geen lustrum in gedraaide rondjes vierde is het me ondanks de verplaatsing van koningsdag goed gelukt om de aandacht voor mijn verjaardag tot een minimum te beperken. Mijn jongens waren er en de jongste moest er door zijn oudere broer aan herinnerd worden dat zijn vader jarig is, dus dat ging prima. Mijn ouders zijn zelfs ook niet geweest, omdat ik het dit jaar echt heel rustig aan wilde doen.

Dat had een reden. Vorig jaar had ik last van een gebroken hart met mijn verjaardag, dit jaar heb ik last van een onstuimig hart. Niet in de overdrachtelijke zin, maar letterlijk. De afgelopen periode is nogal hectisch geweest, met weken waarin ik meerdere malen met hartkloppingen zat. In overleg met de cardioloog hebben we het zwaardere geschut ingezet, maar dat spul dreef me tot depressieve dieptes, overigens gecombineerd met verwarrende hoogtes, kortom de bijwerking van de stemmingswisselingen verdiende voor mij een vinkje. Maar dit betekende ook dat we een andere route moesten kiezen. Wéér een ander medicijn.

De cardioloog besloot dat we dan maar bij de bètablokkers vandaan moesten en een andere categorie medicijnen moesten proberen: de calciumblokkers. De eerste ervaringen met dat medicijn waren niet bepaald hoopvol. Vrij snel nadat ik overgestapt was dienden de hartkloppingen zich weer aan. Zo ook op mijn verjaardag, in de avond toen ik met de jongens naar Pirates of the Carribean zat te kijken.

Mooi begin van een nieuw levensjaar dus. Wel merkte ik dat ondanks de sterk verhoogde frequentie in voorvallen, de klachten tijdens zo’n voorval wel afnamen. De laatste keer, na een wat te voortvarend ingezette wandeling, duurde het zelfs maar een uur in plaats van de gebruikelijke drie à vier. Dus misschien was er toch sprake van een verbetering. Wel hebben we in de tussentijd besloten de dosis te verdubbelen. En nu, even afkloppen, ben ik bijna drie dagen klachtenvrij. De focus is in het afgelopen jaar dus verlegd van maanden, naar weken, naar dagen zonder incident. Een beetje net als met de president van Amerika, zeg maar.

Het is vandaag May the 4th, dus Star Wars Day, maar ook 4 mei, dodenherdenking. In dat eerste kader heb ik vandaag weer gewerkt aan de wederopbouw van mijn Lego Millennium Falcon, die, hoewel destijds nog niet compleet, in de verhuizing van mijn ouders naar mijn eigen woning wat averij opgelopen had, die niet meer te herstellen was en die ik derhalve maar weer afgebroken heb. Opnieuw opbouwen van een dergelijke set is echt een ander balspelletje dan wanneer alles netjes gesorteerd in zakjes zit. Een grotere uitdaging, maar wel een hele fijne.

Misschien wel de vreemdste dodenherdenking was die van vorig jaar. Toen zat ik samen met E2 in een restaurant in de buurt van het Parktheater. De herdenking zelf was zo’n beetje de enige stilte die er viel die avond. Natuurlijk was ik zo kort na mijn breuk met E1 helemaal niet toe aan een nieuwe relatie maar in mijn hoofd was de beste manier om door te gaan me in een nieuw avontuur te storten. En hoewel het daten met E2 van korte duur was heb ik echt een heel dierbare vriendin overgehouden aan dat avontuur.

Ik had nog een veel vreemdere 4 mei gehad kunnen hebben, want dat was de uitgerekende datum van mijn oudste zoon 13 jaar geleden. Gelukkig bleef hij nog een weekje zitten want het is natuurlijk niet ideaal om jarig te zijn op een dag dat we overleden oorlogsslachtoffers herdenken. En zo is vandaag dus precies het midden tussen mijn verjaardag en die van mijn oudste zoon, ook wel het begin van mijn vaderschap. Hopelijk werkt mijn hart een beetje mee en kunnen we die in ieder geval goed vieren. Want dat doe ik veel liever dan het vieren van die van mijzelf.