Hoofd- en Aardbeizaken

Ineens ben ik betoverd door de stem en het pianospel van Tori Amos. Haar stem klinkt heerlijk helder, lekkerder dan het bier met die reclameslogan. En haar pianospel ondersteunt haar stem prachtig. Ik luister met name de liveopnamen uit 2005 die op Apple Music terug te vinden zijn, waarin ze alleen met haar piano te horen is. Ik geniet en voel een sterke behoefte om meer te luisteren, meer te draaien.

Om de zoveel tijd heb ik een obsessie met een artiest. Soms is dat volledig verklaarbaar, soms popt dat volkomen willekeurig op als een duveltje uit een doosje. Toen David Bowie overleed heb ik zijn muziek meer gedraaid dan ooit tevoren, dat was een overduidelijke aanleiding. Soms is de link iets minder voor de hand liggend, maar zeker niet onlogisch. Vorig jaar na mijn breuk met E2 bleek ik helemaal in te tunen op de muziek van Jeff Buckley, die natuurlijk een meester was in het schrijven van nummers over hartepijn. Maar ik heb ook een hele tijd rond het afstuderen van mijn post-doctorale opleiding een obsessie met Genesis gehad, die volledig uit het niets kwam.  Na mijn muzikale crushes op Billie Eilish en Fiep van de afgelopen tijd nu dus een lichte obsessie voor de muziek van Tori Amos.

Bij toeval stuitte ik op een cover van het nummer Father Figure, die ze in 2005 in de Hammersmith Apollo ten gehore bracht. Door de rol die de oorspronkelijke uitvoering van mijn jeugdheld speelt in de film van Halina Reijn krijgt dat nummer nu behoorlijk wat exposure. Op de socials zie ik naast beelden uit de film met de muziek eronder ook performances van George  en reels voorbij komen waarin George spreekt over het nummer. Ik kan dan helemaal in een rabbit hole duiken en steeds meer willen horen. In mijn zoektocht naar meer Father Figure kwam ik ineens uit bij Tori Amos.

Van het een kwam het ander. Ze heeft meer covers gespeeld op die toer, die allemaal de moeite van het luisteren waard zijn en die ik inmiddels diverse keren beluisterd heb. En voor ik het wist zat ik een heel concert te beluisteren. En nog een. Tori met haar piano.

Ik heb nooit zoveel gehad met Tori in de tijd dat ze op het hoogtepunt was van haar roem in de jaren 90. Ik vond haar muziek allerminst vervelend, maar ik was ook niet enorm onder de indruk. Wat ik me zeer goed voor de geest kan halen uit die tijd is de manier waarop ze piano speelt (of mogelijk speelde). Voor mijn gevoel leek ze de liefde te bedrijven met haar piano, maar dat kunnen ook de naweeën van de puberteit zijn geweest die mijn blik vertroebelden. En mijn wens om gehoor te kunnen geven aan de roep van mijn hormonen. Anyway, ze ging in ieder geval helemaal op in haar spel.

En nu ineens valt het kwartje van Tori wel. Geen idee waarom nu wel. Misschien wel omdat veel van haar nummers gaan over onderwerpen, die de laatste tijd in meer of mindere mate aanwezig zijn in mijn leven, al dan niet in positieve zin. Maar het zijn vooral de muziek, het geluid en de melodieën die mijn aandacht trekken, dus erg waarschijnlijk is dat niet. Al sluit ik ook de invloed van het onbewuste niet uit natuurlijk. Ook de humor die af en toe spreekt uit haar interactie met het publiek landt bij mij erg goed, maar dat is niet waar ik het meest naar verlang als ik haar concerten afspeel. Ik wil haar horen zingen en spelen.

Genoeg “geluld”. Het is tijd om weer wat muziek op te gaan zetten. Maar je mag niet raden van welke artiest…