Hoofd- en Aardbeizaken

Ik heb een serieuze crush op Billie Eilish. Nou ja, niet zozeer op Billie zelf, maar op haar stem. Naast het feit, dat ik haar bij een echte crush bij zou kunnen schrijven op de lange lijst onbereikbare liefdes in mijn leven, voldoe ik, voor zover ik weet, op vele fronten niet aan het type mens waar Billie op zou vallen. En dan heb ik het nog niet over het leeftijdsverschil dat ook in mijn boekje in de categorie onbetamelijk zou vallen.

Maar goed, het is dus haar stem waar ik geen genoeg van kan krijgen. Als ze zingt, laveert ze behendig tussen onschuld en geilheid, waarbij haar ingehouden manier van zingen beide versterkt. In bijvoorbeeld het nummer The Greatest laat ze horen, dat ze ook goed sterk kan aanzetten, maar het feit dat ze dat gedoseerd doet wakkert het verlangen alleen maar aan. Wat dat betreft zijn de Mariahs van deze wereld een beetje als vocale porno. Als je te veel, te vaak alles maar hoort, dan gaat de spanning er vanzelf vanaf.

Met Black Friday bracht ze een variatie op haar laatste album uit, waarbij alleen de vocalen te horen zijn. Aanvankelijk had ik besloten om het niet aan te schaffen, want het is al zo gemakkelijk om veel geld uit te geven op Record Store Days en wat moet ik met een album met alleen haar stem? Wordt dat niet saai na een paar minuten? Waarschijnlijk voelde je hem al aankomen, ik heb het album uiteindelijk gewoon gekocht.

Het is allerminst saai. Haar naakte vocalen zijn prachtig. Soms mis ik de muziek, die haar stem soms mooier uit doet komen dan hier in de uitgeklede variant van haar album. Ik gebruik de beeldspraak niet voor niets, want bepaalde kleding kan een lijf ook mooier uit doen komen dan de naakte variant. Maar zoals je in sommige omstandigheden meer van het lijf van je partner kunt genieten wanneer het naakt is, zijn sommige nummers hier nog mooier dan op het oorspronkelijke, muzikaal aangeklede album. Ik ben blij dat ik mezelf toch over heb gehaald het aan te schaffen.

Ik ben al even gestopt met daten en zelfs met het swipen op de diverse apps. Zeker met al het gedoe met mijn eigen lijf (zie de blog Hart,) momenteel zit ik niet te wachten op alle spanning die gepaard gaat met een nieuwe verliefdheid, laat staan met de spanning die het ontdekken van een ander lijf met zich meebrengt. Wat overigens niet wil zeggen dat ik het niet mis af en toe.

Ik zit momenteel in een soort Limbo, wat gezien mijn oorsprong toch een soort van grappig is. Ik ben doorverwezen naar een cardioloog, want er ligt wel degelijk een fysiologisch probleem ten grondslag aan mijn klachten. In de tussentijd moet ik maar afwachten welke streken mijn lijf met me uithaalt. Want ik snap er soms weinig van wanneer en waarom de klachten zich voordoen. Waarom niet vrijdagnacht, na een druk kerstdiner en borrel, maar wel afgelopen nacht, terwijl ik eigenlijk vooral heel rustig aan heb gedaan? Eerdere voorvallen leken erop te wijzen dat het juist andersom zou moeten zijn, maar goed dat werd door de realiteit gelogenstraft.

Terwijl ik dit zit te schrijven, na, zoals je begrijpt, een vervelende nacht heb ik de muziek van Billie aanstaan. Als ik zo naar haar muziek luister heb ik wel het gevoel dat ik toch weer verliefd zou willen worden. Of eigenlijk als ik naar haar stem luister. Zij wakkert verlangens in mij aan, die niet eens over haar gaan, maar vooral over mijzelf. Over wie ik zou willen zijn. Over wat ik wil met mijn leven. Over waar ik behoefte aan heb.

Ik doe er nu even niets mee. Eerst het gedoe met mijn lijf achter de rug zien te hebben. En dan heb ik ook nog een huis gekocht, waar de komende tijd de nodige aandacht naartoe moet, dus het is verre van ideaal om daadwerkelijk verliefd te worden. In de tussentijd zet ik gewoon af en toe de muziek van Billie op om toch even dat heerlijke gevoel van verliefdheid te ervaren. Lang leve Billie!