Mijn hart doet raar. En dat doet het al enkele maanden, maar de laatste tijd steeds frequenter. Mogelijk dat frequente lezers, zo die er zijn, zoiets hebben van “duh, daar schrijf je al maanden over!”. Maar dat is niet wat ik bedoel. Niet het figuurlijke, emotionele hart, hoewel het ook in dat geval niet onwaar is, maar het letterlijke, fysieke hart is wat momenteel opspeelt.
Hartkloppingen, voornamelijk ’s nachts, en een onregelmatige hartslag om precies te zijn. Vorig jaar heb ik enkele maanden mijn hoofd in het zand gestoken, toen het zich eens in de paar maanden wel eens voordeed. Toen mijn ex-zwager vorig jaar september plotseling en volslagen onverwacht overleed moest het struisvogelen toch maar voorbij zijn. Ik wilde niet dat mijn kinderen hetzelfde overkwam als zijn dochters, die het ineens op (post)puberleeftijd zonder vader moesten gaan stellen.
De huisarts liet me een dag met een bloeddrukmeter rondlopen, zitten en slapen. Elk half uur, en ’s nachts elk uur, pompte dat ding zichzelf op om mijn bloeddruk te meten. En ik kan je verzekeren, dat ik elke keer gemerkt heb, ook ’s nachts. De bloeddruk bleek te hoog en dus moest ik aan de verlagers. Tussendoor heb ik nog eens gewisseld omdat ik de indruk had dat het medicijn mogelijk een bijwerking had, namelijk dat ik niet lekker doorsliep.
Ondanks de bloeddrukverlagers bleef ik zo nu en dan last houden van nachtelijke hartkloppingen. Omdat mijn moeder een hartritmestoornis heeft en daar uitvoerig over verteld heeft was ik niet in paniek de keren dat ik er last van had. Ik herkende het en had meteen door dat het geen hartaanval was. Maar een uur lang in bed liggen met een hartslag van meer dan 150, zonder dat je enige inspanning levert, is niet prettig. De nacht is dan wel naar de haaien en eigenlijk de dag erna ook.
Dit jaar begon met hartkloppingen. Net voor de jaarwisseling, die ik met toenmalig partner E1 in Deventer doorbracht, begon mijn hart gek te doen en bleef dat zo’n beetje het eerste uur van 2024 doen. Meestal ben ik er een uurtje zoet mee. De afgelopen tijd nam de frequentie echter toe van eens per 2 à 3 maanden tot 4 keer in een maand, dus er moet toch iets gaan veranderen.
Om er iets aan te kunnen doen, moet een keer geregistreerd worden wat er gebeurt als ik hartkloppingen heb. Het valt echter niet mee om te vangen wat er precies gebeurt in een meting, omdat ze zo onvoorspelbaar komen en gaan. Helaas tellen de registraties op mijn recent aangeschafte Apple watch niet. Toen ik recentelijk midden in de nacht op de huisartsenpost zat stopte het kloppen juist op het moment dat ze me aansloten voor een hartfilmpje. Gelukkig wist de huisarts me gerust te stellen, dat hij niets zorgwekkends gezien of gehoord had toen hij me voor dat moment onderzocht. Maar ik mag wel de medische mallemolen in.
En dus ben ik dat maar gaan doen. Gisteren heb ik een echo laten maken van mijn hart. Eind deze week krijg ik daar feedback op. Volgende week mag ik een paar dagen met een kastje rondlopen, in de hoop dat we een “aanval” kunnen registreren. De huisarts op de huisartsenpost suggereerde zelfs, dat ik mogelijk dingen moest doen waarvan ik verwacht dat deze een dergelijke “aanval” triggeren als ik dat kastje draag. Het voelt dubbel, want liever heb ik ze niet, maar ik wil wel graag dat er iets geregistreerd wordt. Toch maar een keer een biertje drinken volgende week, denk ik. Misschien wel met Sinterklaas…
Anyway, mijn hart is wel het thema van dit jaar, kan ik concluderen. Zowel emotioneel als fysiek heeft mijn hart het nodige te verduren gehad. Op emotioneel vlak ervaar ik momenteel gelukkig rust, nu ik besloten heb Tinder en alle vergelijkbare apps van mijn telefoon te laten. Nu mijn fysieke hart nog…
Hoofd- en Aardbeizaken 
Plaats een reactie