Hoofd- en Aardbeizaken

Ik was bang dat het misschien awkward zou zijn om weer met J. af te spreken nadat we eerder gebroken hadden. Dat er opnieuw sprake zou zijn van fysieke aantrekking was meer dan waarschijnlijk, maar of we beiden bereid waren om onszelf open te stellen voor een tweede poging, dat was allerminst zeker. En zelfs dan is het maar de vraag wat het uiteindelijk op gaat leveren, want er is niet per se heel veel ruimte in onze agenda’s om iets te plannen.

Dat ligt overigens voor een belangrijk deel bij mij, want plannen is allerminst een van mijn kwaliteiten. Dat ik bijna altijd overal op tijd kom, is niet bepaald de resultante van goed planningswerk. En eigenlijk is het ook niet waar, want ik ben meestal niet op tijd, maar veel te vroeg. Voor een sollicitatiegesprek sta ik bijvoorbeeld vaak al enige tijd in de buurt geparkeerd te wachten, want je wil ook niet te gretig overkomen. Als controller zie ik vaak beren op de weg en de tijd die nodig is om die te omzeilen wordt dubbel en dwars ingecalculeerd.

Maar het is gelukt om iets in te plannen. Twee keer in één week zelfs. Er wordt dus een serieuze poging gedaan tot een doorstart.

De eerste keer was zelfs de aanzet tot een regelrechte week from hell als het om slaaptekorten  gaat. Van woensdag op donderdag is vanwege het late einde van de volleybaltraining en het vroege tijdstip (inclusief de reistijd van een klein uur), dat ik mag aantreden bij de klant standaard een uitdaging als het om het behalen de slaapdoelstellingen gaat, maar normaal blijft het daarbij. Dit keer was het echter de tweede korte nacht op rij en aangezien daarna nog een tweetal concerten volgden, een in de Effenaar (Krezip) en een in de Ziggo Dome (The Analogues), had ik vier op een rij.

De oplettende lezer zal zich misschien afvragen of ik na The Analogues niet gewoon uit had kunnen slapen, aangezien het de vrijdagavond betrof. Helaas had ik met mijn briljante planningskwaliteiten een vroege afspraak bij mijn hoedenmaker gepland, dus van uitslapen was geen sprake. Het was de eerste keer, dat ik zonder E1 naar de hoedenmaker zou gaan en dat nog wel op haar verjaardag, dus me een klein beetje druk maken of het awkward zou kunnen worden in deze andere setting deed ik wel. Geheel onterecht, zo bleek, want we hebben heerlijk bij kunnen kletsen en ik voorzie een prachtig resultaat, want de hoed gaat gebaseerd worden op een hoed die mijn opa draagt op een communie-foto van mijn moeder waar ze met haar beide ouders op staat.

Voor het concert met Krezip had ik tijdig een concertpartner kunnen regelen, maar het zoeken naar een maatje om mee te gaan naar The Analogues had meer voeten in aarde. Waarschijnlijk komt hier ook mijn gebrek aan planningskwaliteiten om de hoek kijken. Uiteindelijk is het na een oproep op de sociale media wel gelukt om iemand te vinden. Ik ben uiteindelijk gegaan met een studiegenoot die ik al heel lang niet gezien had. Ook met hem heb ik heerlijk bij kunnen kletsen tijdens de autorit en hij was zo onder de indruk van de band, dat hij ook mee wil naar het tweede concert uit de trilogie. Voor de laatste, tussen kerst en oud en nieuw, zoek ik overigens nog een gegadigde.

Gelukkig heb ik van zaterdag op zondag wel bij kunnen slapen. Niet dat ik heel vroeg thuis was na een uiterst gezellig campingbezoek bij M&M en wat ook niet per se gunstig was qua slaapduur, was dat mijn tweede afspraak met J. daarna nog plaatsvond. Desondanks is het wel gelukt.

Zelfs toen was de drukte van de week nog niet helemaal voorbij. Ik had namelijk een kaartje gekocht voor een lezing van Susan Smit. Sinds ik haar boek De Heks van Limbricht gelezen heb ben ik helemaal fan van haar. Een indrukwekkend boek over een beschamende periode in onze geschiedenis. Ze had het in de lezing echter vooral over haar boek Alles Wat Beweegt, wat nog op de stapel om te lezen ligt. Haar heks zijn en feminisme kwamen uiteraard ook aan bod. En wat een verademing vind ik het, hoe zij haar ideeën over feminisme brengt. Ze legt de vinger wel degelijk op de zere plek, maar geeft niet de man regelrecht de schuld van alles, waardoor het voor ons mannen een stuk beter te verteren is. Uiteindelijk komen we het verst als beide seksen (of alles wat tot beide of geen van beide gerekend mag worden) samenwerken om tot een rechtvaardiger wereld te komen.

Na afloop heb ik Susan nog even kunnen spreken en heb ik haar bedankt voor haar woorden, ook juist die over het patriarchaat, een woord waar ik doorgaans enorm jeuk van krijg. Ze is overigens écht zo knap en enorm lang. Ze had weliswaar hakken aan, maar toch. En ze heeft mijn boeken gesigneerd. Dus als een blij ei keerde ik huiswaarts, alwaar het bijna tijd was om de kinderen weer welkom te heten.

Toch weer een hele blog bij elkaar geschreven. Misschien als ik over meer planningskwaliteiten zou beschikken, dat er regelmaat zou zitten in het verschijningsmoment, maar ja. Het is wat het is. Hopelijk haken er niet te veel mensen op af, dat plannen van mij.