Hoofd- en Aardbeizaken

Inmiddels is de eerste vakantie van mij alleen met de jongens achter de rug. De eerste vakantieperiode na de scheiding was Corona nog welig tierend en bleef het in de grote vakantie bij uitstapjes. De twee jaren erna was E1 erbij, in 2022 naar Denemarken en in 2023 naar Oostenrijk. Omdat ik het dit jaar alleen moest gaan rooien samen met de mannen durfde ik niet heel ver weg te gaan, dus het werd Duitsland (nou ja, het was eerder Neder-Duitsland met al die Nederlands sprekende Duitsers daar net over de grens bij Hengelo). Maar ik denk dat het al met al een geslaagde vakantie was.

Voor de verjaardag van mijn jongste zoon, een paar dagen daarvoor, had E1 nog een kaartje gestuurd, wat me behoorlijk ontroerde. Meer nog dan toen ze datzelfde had gedaan voor mijn oudste zoon een paar maanden eerder. Vanaf dat moment voelde ik een soort van nostalgie naar mijn tijd met haar. En tijdens de vakantie in Duitsland bleef die nostalgie een beetje aanhouden, het voelde op de een of andere manier toch raar dat ze er niet bij was. En dat voelde ik misschien wel des te meer toen ik in de sauna van ons huisje stapte, want een verblijf met een sauna is waar we naar op zoek waren voor ons uitstapje met afgelopen oud en nieuw.

Het is niet, dat ik denk dat we de verkeerde beslissing genomen hebben door uit elkaar te gaan. Al kan ik niet helemaal benoemen wat, maar er was de laatste maanden van onze relatie iets veranderd in onze dynamiek en dat maakte voortzetting misschien wel onwenselijk en/of onmogelijk. Juist in de vakantie naar Oostenrijk vorig jaar zijn voor mijn gevoel de eerste echte scheurtjes ontstaan in onze relatie. De nostalgie die ik voelde had ook meer betrekking op de beginperiode met haar, toen alles nog fantastisch, nieuw en onbevangen voelde.

Ik ervoer in wat ik meemaakte met J een soort van herkenning met die beginperiode met E1, een periode die, laat ik het maar zo formuleren, vooral fysiek georiënteerd was. Misschien is die herkenning wel wat die nostalgie mede aangewakkerd heeft. Maar daar waar het met E1 een mooi vervolg kreeg in de vorm van een serieuze relatie zal dat met J helaas niet het geval zijn. Dit weekend hebben J en ik besloten dat het geen vervolg gaat krijgen na de vakantieperiode. Onze behoeften op emotioneel vlak blijken bijna tegenstrijdig te zijn. Onze rugzakken doen ons verlangen naar een invulling die de behoefte van de ander uit lijkt te sluiten.

De inhoud van mijn rugzak die een vervolg met J frustreerde heeft daarentegen weer helemaal niets met E1 te maken, maar des te meer met mijn ex-vrouw. En hoewel er twijfel door mijn hoofd spookt of ik niet te principieel ben geweest in mijn houding richting J is er een klein stemmetje in mijn achterhoofd dat me durft te vertellen dat het goed is dat ik voor mezelf gekozen heb en mijn grens heb durven aangeven. Dat ik bij mijn gevoel heb durven blijven en niet weer in de valkuil ben gestapt van het de ander naar de zin maken door mezelf weg te cijferen. Dat al die therapie die ik de afgelopen jaren, maanden heb gehad me goddomme echt hebben doen groeien.

Het was best een uitdaging om de vakantie alleen met de jongens te doen en dat heeft niets te maken met reisafstand of met de jongens, maar des te meer met mijzelf. Ik heb altijd alles op het laatste moment aan laten komen, zowel de vakantie boeken als het plannen van activiteiten. Dat laatste eigenlijk zonder uitzondering pas op het moment dat ik op vakantie was, afgezien van een enkel tripje, dat ik vooraf al als optie mentaal genoteerd had. Ik denk dat het voor ons alle drie beter is, dat we in de toekomst eerder en vooral ook samen de vakantie en de activiteiten op vakantie gaan plannen, waarbij de nabijheid van een zwembad een uitkomst is gebleken en zeker voor herhaling vatbaar, zo niet een must is. Heerlijk, dat groeien tijdens je vakantie!