Hoofd- en Aardbeizaken

Mijn hoofd vertoont momenteel opvallende gelijkenissen met de situatie zoals die nu is in politiek Den Haag. Niet inhoudelijk, mijn opvattingen zijn nog nooit zo progressief geweest als ze de laatste jaren zijn, maar qua circusact. En ik weet niet eens of het circus wel in mijn hoofd resideert of dat ze hun tent opgezet hebben in mijn hart. Wat eigenlijk wel genoeg zegt.

In het kader van vrije meningsuiting zit ik soms akelig dicht bij de radicaliteit van de partij die op dit moment het grootst is in de Tweede Kamer. Radicaliteit, niet ridiculiteit. Soms voel ik me een flapuit en vraag ik me af of ik er wel verstandig aan heb gedaan om te zeggen wat ik gezegd heb, of vooral tegen wie ik gezegd heb wat ik gezegd heb, maar al gauw weet ik mijn innerlijke Waldorf en Statler terug in hun skybox te duwen en maakt het me weinig meer uit, dat het gegaan is zoals het gegaan is.

Ook wat ik hier schrijf is soms minder verhullend dan ik ooit eerder geschreven heb, zeker wetende dat ook mijn directe omgeving soms leest wat ik hier schrijf. Voor hen zijn mijn wat vagere omschrijvingen waarschijnlijk niet eens zo heel erg vaag namelijk. Mijn devies toen ik begon met bloggen was, dat ik niet wilde praten, maar, zonder dat ik daar een bewuste keuze in gemaakt heb, praat ik inmiddels meer dan ik ooit gedaan heb. En dat doe ik met meer zelfvertrouwen dan ik ooit gehad heb.

Het echte circus speelt zich echter af in mijn gevoelswereld en alle gedachtenpatronen die daar omheen hangen. Nu vast staat, dat mijn lang weekend met E2 naar Rome en Napels daadwerkelijk plaats gaat vinden en zij het hele programma in elkaar organiseert, merk ik dat een bewondering voor haar en haar daadkracht zich van mij meester maakt. Een bewondering, die veel meer is dan alleen maar bewondering. Gedachten dringen zich aan mij op, die eerder voortkomen uit een bepaalde vorm van hoop dan uit realiteitszin. En voor een dagdromer als ik worden die patronen uitgesponnen verhalen, soms zelfs zonder dat ik het doorheb.

Ook al ben ik me voldoende doordrongen van de fantastische kwaliteiten van die gedachten en gevoelens, of ik het wil of niet, ze gebeuren toch. Ik heb besloten, dat ik me er niet meer tegen ga verzetten. Ik ga al deze hart- en hersenspinsels gewoon toelaten, en blijf me terdege bewust van de onrealistische aspecten ervan. Alleen dan kunnen ze onschadelijk blijven.

Hoe meer ik me ertegen ga verzetten, hoe meer ze namelijk onderdeel uit gaan maken van mijn dagelijkse realiteit en hoe onvermijdelijker en destructiever ze worden. Ik merk zelfs nu al, nu ik deze beslissing genomen heb, dat ik zelfs kan genieten van deze gevoelens, ondanks dat ik weet dat ze niet gaan leiden tot wat ik semi-bewust droom en hoop. De klik die ik met E2 voel is dieper dan een gewone vriendschap maar zal toch genoegen moeten nemen met die gedaante van vriendschap.

Het is bijna ironisch, dat ik zaterdag met de persoon ga lunchen met wie ik de eerste keer zo’n diepe klik voelde, letterlijk een half leven geleden. Zij is degene voor wie ik dat nummer begonnen ben te schrijven, dat ik in een eerder blog aanhaalde. Het heeft maanden geduurd voordat ik over mijn onbeantwoorde liefde voor haar heen was. We hebben elkaar al jaren niet of nauwelijks gezien of gesproken, omdat het leven nu eenmaal loopt zoals het loopt, maar een dergelijke klik is behoorlijk bestendig en kan te allen tijde worden voortgezet. Ook die klik heeft zich uiteindelijk geschikt in de gedaante van een vriendschap.

Wat het hele circus compleet maakt is dat ik tegelijkertijd merk, dat mijn gevoelens voor date J zich steeds meer richting verliefdheid aan het ontwikkelen zijn. Ik word blij van elk appje dat ze stuurt en kijk soms verlangend naar mijn telefoon hopend op een volgend bericht. Het is in mijn hoofd bizar en intuïtief onmogelijk dat dit simultaan gebeurt met de ontwikkeling van mijn hart- en hersenspinsels rondom E2. Maar het is wel zo, dus het kan.

De controlfreak in mij kan dit allemaal niet aan. De controlfreak, die altijd aan het stuur zat van de bus. Die stevig op de rem trapte als er dingen gebeurden die minder beheersbaar waren, die op de paniekknop drukte als zich situaties voordeden die mijn, overigens best wel dominante, cognitie te boven gingen. Maar waar is die controlfreak? Ik moet mijn best doen om hem te vinden in de bus, want hij is op de achterbank gaan zitten. En wie er nu aan het stuur zit? Ik ken hem niet zo goed, maar het lijkt erop, dat zelfvertrouwen is opgestaan en naar voren is gelopen om het stuur in handen te nemen. Ben benieuwd hoe lang die de bus weet te besturen.