Hoofd- en Aardbeizaken

En zo is het sprookje alweer over. Een sprookje met maar liefst twee draken, die van mij en die van haar. Ze zeggen weleens, steek je hoofd in de bek van de draak en je zult zien: er is geen draak. Maar die van haar was er wel degelijk en die zette voor mijn gevoel volkomen onverwacht ineens alles in lichterlaaie om dat wat er was volledig met de grond gelijk te maken.

In korte tijd hadden we elkaar al een flink aantal keer gezien en zelfs een half weekend met elkaar doorgebracht. Het was intens en door de hoge frequentie werd bij mij het vlammetje flink aangewakkerd. Natuurlijk, de draak met al zijn twijfel, onzekerheid en paniek was continu op de achtergrond aanwezig, maar zolang hij op de achtergrond blijft is dat niet erg. Sterker nog, zo’n draak is prima te hebben als hij de kou in je hart weet verdrijven met zijn vurige adem.

Maar ook zij bleek een draak te hebben. Ze had al aangegeven, dat ze zich sinds kort realiseerde dat ze last heeft van bindingsangst. Dat het misschien wel eens niet aan de ander zou kunnen liggen, maar aan haarzelf dat relaties in het verleden niet wilden lukken. De combinatie van haar bindingsangst en mijn verlatingsangst is niet bepaald een recept voor een succesvolle relatie, maar ik was bereid om daar tijd en energie in te steken. En zij ook, zei ze. Maar twee draken, is dat niet wat veel voor één sprookje?

Dat ik last heb van verlatingsangst werd me goed duidelijk toen ik een boek van Jan Geurtz las over verslavingen. Daar was ik vooral in begonnen omdat ik me net iets te vaak bezig houd met mijn telefoon. Tijdens het lezen kwamen allerlei verslavingen aan bod, waar ik geen last van heb, maar ook eentje waar ik nog nooit van had gehoord: de relatieverslaving. Die is er in twee smaken. De ene is wanneer je serieel relaties van korte duur aangaat om maar niet alleen te willen zijn. De ander is zo hangen aan je relatie, dat je letterlijk alles doet om je relatie maar niet mis te laten gaan. En dat laatste vooral door jezelf continu aan te passen aan de wensen van de ander, totdat je jezelf helemaal kwijt raakt. Die verslaving kan ik aanvinken.

Ik voelde spanning als ik bij haar was, zowel de gebruikelijke wedstrijdspanning zoals die past bij de verkenningsfase van een mogelijke relatie als een spanning die enigszins verlammend werkte. Of die spanning van mijzelf afkomstig was of van haar, dat weet ik niet. Dat is een beetje het nadeel als je zo sensitief bent, dat je het verschil tussen jouwzelf en de ander soms helemaal vergeet.

Misschien waren onze draken wel om elkaar heen aan het dansen, zoals honden soms kunnen doen wanneer ze onderzoeken of ze elkaar aardig kunnen vinden of overwegen met elkaar te gaan vechten om te bepalen wie er hier de baas is. Het zorgde er in ieder geval voor, dat ik me misschien nog wel meer terughoudend opstelde, dan voor mij gebruikelijk is.

Als ik haar goed begrepen heb is voor haar zo’n verkenningsfase vooral een verkenning op seksueel vlak. Seks als de basis om daarop een relatie te bouwen. Voor mij werkt het echt andersom, ik vind seks zeker belangrijk, maar meer als middel om een reeds bestaande verbinding nog sterker te kunnen voelen. En die verbinding wil ik eerst opbouwen door te praten, samen dingen te ondernemen. Maar als je het goed doseert is het misschien wel mogelijk om daarin een balans te vinden.

Toen we vrijdag naar een bijeenkomst gingen voor hoogbegaafden vertrouwde ze me nog toe, op het moment dat we beiden tijdens de workshop in het gele kwadrant bleken te vallen, dat ze niet alleen geel maar ook geil was. Ik voelde dat ook en zo leek alles af te stevenen op een wilde nacht. Na afloop van de bijeenkomst zei ze echter zo overprikkeld te zijn door de drukte en alle inzichten dat ze me verzocht om toch maar naar huis te gaan. Om de volgende avond, toen ik haar opzocht, ineens zich zelfs heel afstandelijk op te stellen. Het was geen onaangename avond, maar de verbinding was op dat moment voor mij niet heel goed voelbaar. Toen we vervolgens zondagavond met elkaar belden gaf ze aan, dat ze ermee wilde stoppen, om me niet nog meer te kwetsen dan ze nu al zou doen.

Nu zit ik opnieuw met een gebroken hart. En dit doet nog meer pijn dan de vorige, als ik eerlijk ben. Misschien heb ik wel onvoldoende tijd genomen om mijn hart te laten herstellen van mijn vorige breuk en had ik beter moeten weten om nu al een nieuw avontuur te beginnen. Misschien is het wel omdat een in mijn ogen mooie liefde in de knop gebroken is. Of misschien is het een ego-dingetje en komt het omdat zij degene is die voor mij bepaalt dat het niet kan zijn wat ik graag wilde.

Op dit moment ligt de draak rustig te slapen. Als ik hem niet met een stok ga lopen prikken blijft-ie misschien wel slapen. Sommige sprookjes zijn mooi en leiden tot een “ze leefden nog lang en gelukkig”, maar in andere sprookjes wint het kwaad. In ieder geval in de versie waarin het sprookje oorspronkelijk geschreven werd. De wereld is geen pretpark waarin Disney alles hervertelt naar een mooi einde, dus dat ga ik hier ook niet doen. Voorlopig laat ik het sprookjesboek maar even dicht.