Ik weet al een tijd, dat ik hoog sensitief ben. Mijn ex-vrouw sprak dat vermoeden ooit uit aan het begin van onze relatie, vanwege de manier waarop ik reageerde op hoe de dingen gingen. Aangezien ze een afgeronde universitaire opleiding psychologie op zak heeft, ging ik af op wat ze zei en heb toen een boek gekocht van Elaine Aron, de godmother van de hoog sensitiviteit, en me verder verdiept in het onderwerp.
Ik moet zeggen, dat ik me heel erg in herkende in het beeld, dat Elaine Aron schetste in haar boek en ben mezelf sindsdien daarom als hoog sensitief gaan bestempelen. Later ben ik erachter gekomen, dat er qua kenmerken een grote overlap is met hoogbegaafdheid. Of beide stempels nu op mij van toepassing zijn of niet, is voor mij eigenlijk niet relevant.
Dat je meer voelt dan de meeste mensen, en bovendien die gevoelens ook nog dieper ervaart, wil echter nog niet zeggen, dat je ook goed bent in omgaan met die gevoelens. Sterker nog, zoals ik al eerder schreef, ben ik juist heel goed geworden in het onder het tapijt vegen van mijn gevoelens. Dat ik anderen zo goed aanvoel is bovendien onbewust een excuus geworden om me meer met de gevoelens van de ander bezig te houden dan met mijn eigen gevoelens. Dat is namelijk veel makkelijker.
Er zijn situaties, waarin mijn ingebouwde gerichtheid op de gevoelens van anderen een voordeel oplevert voor beide partijen. Ik ben niet het type man, dat opscheppen over prestaties tussen de lakens als een kwaliteit beschouwt, maar dat zijn wel de situaties waaraan ik refereer. Laat ik het zo zeggen, mijn bijnaam Handy Ed wordt door een select groepje mensen anders ervaren, dan door de meeste mensen, voor wie mijn clumsiness bijna legendarische proporties kent.
Gisteren was weer een ultiem voorbeeld van dat laatste. Met net iets te veel haast een metalen rastertrap opgaan terwijl je schoenen draagt met gladde zolen kan zomaar leiden tot het moeten weggooien van je zomerbroek en het blijven plakken van pleisters op handen en knieën. Dat heb ik proefondervindelijk voor jullie vastgesteld, zodat jullie dat niet meer hoeven te doen. Maar goed, we dwalen af.
Ik heb altijd gedacht, dat gevoelens minder intens zouden worden als je ouder wordt. Zoals de wedstrijdspanning in de aanloop naar Sinterklaas ook minder groot wordt als je ouder wordt. En of het nu toch de leeftijd is, of het feit, dat ik dankzij de haptonomie steeds beter in staat ben om te voelen wat er zich voordoet, dat weet ik niet, maar het tegenovergestelde lijkt waar. Ik durf wel te stellen, dat ik momenteel knetterverliefd ben. En dat voelt heftiger dan wat ik me van voorgaande keren kan herinneren. En de laatste keer was ook al geen wandeling in het park.
En misschien is het zo, dat met het verstrijken van de jaren alleen de herinnering aan de gevoelens uit vervlogen tijden minder hevig is en dat het altijd al zo heftig is geweest. Dat je positieve gevoelens eigenlijk net zo slecht kan onthouden als het gevoel van pijn. In het laatste geval is dat alleen maar een voordeel natuurlijk, want ik zit echt niet te wachten op een levendige herinnering aan mijn keeloperatie. Voor de positieve gevoelens is dat dan weer jammer.
Zeker als je al jaren in een (hopelijk gelukkige) relatie zit, is het soms jammer, dat die gevoelens van verliefdheid er niet meer zo zijn als in het begin. Ik gun iedereen de kriebels die ik nu voel. Al werken die ook juist concentratie verminderend en soms gewoonweg verlammend als je er vanuit een efficiency- of effectiviteitsperspectief naar kijkt (sorry, beroepsafwijking). Voor je lijf is verliefdheid namelijk niet heel veel anders dan stress, maar dan met positieve gedachten.
Gevoelens zijn eigenlijk maar raar. Bij negatieve gevoelens vragen we onszelf af wanneer ze ophouden. Bij positieve gevoelens willen we vaak het tegenovergestelde, namelijk dat het nooit ophoudt. Al is het natuurlijk zo, dat als je altijd maar positieve gevoelens voelt, dat op een gegeven moment het nieuwe normaal wordt en je je niet meer bewust bent van die positiviteit. Op dit moment zit ik in een enorm positieve gevoelstijding en mijn hoog sensitiviteit draagt alleen maar bij aan die ervaring. En we zien wel hoe lang ik daar van mag genieten.
Hoofd- en Aardbeizaken 
Plaats een reactie