Hoofd- en Aardbeizaken

Toen het net uit was, heb ik in een soort van blinde paniek besloten, dat ik weer op Tinder moest. En op Bumble. Want ik wilde niet alleen blijven voor de rest van mijn leven. Echt niet. Niet. En in dat moment van verstandsverbijstering besloot ik, dat dat alleen op deze manier opgelost kon worden. Het gebrek aan intimiteit in de laatste fase van mijn relatie wakkerde de wanhoop alleen maar aan. Ik wilde niet alleen niet alleen zijn, ik wilde ook seks.

Ik zette mijn zoektermen op “iets casuals” en hoopte op een match. Ik kwam er al vrij snel achter, dat dat niet echt bevredigende (pun intended) resultaten opleverde. Een mengelmoes van dames reageerde, waarmee interactie ofwel moeizaam was omdat de dame in kwestie waarschijnlijk een chatbot was ofwel tenenkrommend omdat mijn penis een hoger IQ bezit dan mijn gesprekspartner. En daar blijk ik toch niet zo goed op te gaan.

In no time had ik mijn zoekterm dan ook aangepast naar iets met meer gravitas: een serieuze relatie. Want als ik heel eerlijk ben tegen mezelf, dan is het niet seks wat ik zoek. Ik wil vooral verbinding voelen. Dat kan met seks, maar niet alleen maar met seks. Seks is voor mij meer een middel tot verbinding, dan een doel op zich. En wanneer ontlading het doel is, dan kan ik dat toch het beste zelf.

Ondanks deze shift in de focus werd het er echter niet leuker op. De semi-vleeskeuring begon me steeds meer tegen te staan en de spaarzame chats die ik had waren van een niveau waar koetjes en kalfjes intelligent bij afsteken. Langzaam maar zeker kwam de gedachte bij me op om mijn profielen op onvindbaar te zetten en de apps van mijn telefoon te verwijderen. De verveling zorgde ervoor, dat ik daar nog niet helemaal klaar voor was, maar de gedachte werd steeds prominenter in mijn brein. En bovendien bleek de ergste pijn van de breuk inmiddels wel verdwenen en parallel daaraan ook het unheimisch gevoel van alleen zijn. Dus wat houdt me eigenlijk nog tegen?

En toen kwam daar een berichtje van een dame die ik heel bewust naar rechts geswipet had. Ik zag een aantal overeenkomsten in onze profielen en daar waar mijn interesses niet direct overeenkwamen met de hare, maakten die me wel nieuwsgierig. Zij bleek aan te gaan op mijn bio, waarin ik kort aangegeven had, dat je met mij als hoog sensitieve hoogbegaafde iemand treft, die zowel oprecht geïnteresseerd is als een filosofische inslag heeft. Zelf wist ze pas sinds kort, dat ze ook hoogbegaafd is. Van haar hoog sensitiviteit was ze zich al langer bewust. Dit zou zo maar eens een geslaagde match kunnen zijn.

Wat volgde was een snel diepgaande chat, waarin ze al vrij snel aangaf, dat ze me wel wilde treffen. En toen sloeg de paniek weer toe, zij het wel eentje met een andere smaak, dan voorheen. Want wat als het klikt? Is dat dan niet veel te snel na de breuk? En wat vinden de mensen in mijn omgeving daar dan van? En kwets ik mijn ex-vriendin hier dan niet mee? In mijn hoofd ontstond een feestje waarin twijfel en onzekerheid helemaal los gingen en, zoals wel vaker, de vorm aannamen van Waldorf en Statler.

Op dat moment bleek, dat de haptonomie en inzichten in nondualiteit inmiddels zijn aangeslagen. Ik besloot mijn ratio te parkeren en mijn gevoel toe te laten. De date werd gepland en bleek succesvol. Het was een aaneenschakeling van diepe gesprekken, zij het in een omgeving met veel te veel geluidsprikkels. Verbinding. Een knuffel aan het einde en de intentie voor een vervolg werd uitgesproken. De veelkoppige draak die paniek is, is voorlopig uitgeschakeld. Ben benieuwd waar en wanneer die zijn koppen weer op durft te steken.