Hoofd- en Aardbeizaken

Ik moest meer praten vond ze. Ik ben het in zoverre met haar eens, dat ik in ieder geval mijn grenzen aan had moeten geven. Ik heb te lang gewacht met aangeven wat me dwars zat in onze onderlinge communicatie, waardoor het langzaam maar zeker over begon te lopen. En dat is zeker niet bevorderlijk geweest. Het is niet voor het eerst, dat me dit overkomt. Ik heb nogal de neiging om alles binnen te houden omdat ik bang ben, dat de ander weggaat als ik me uit. Met als gevolg dat uiteindelijk de ander juist weggaat. Isn’t it ironic?

Aan grenzen stellen werk ik gelukkig al enige tijd aan door middel van haptonomie, dus dat zal uiteindelijk vast wel goed komen. Ik merk, dat het me langzaam maar zeker steeds beter af gaat om wel grenzen te stellen. En dan ook nog eens zonder dat ik er heel veel moeite voor moet doen of dat het op wilskracht moet. En vaak merk ik achteraf pas, dat ik dat gedaan heb.

Verder vind ik praten behoorlijk overschat. Zeker als het om praten over je gevoel gaat. Met praten zit je volgens mij toch vooral in het rationele stuk van je brein en daar moet je juist wegblijven als het om je gevoel gaat. Want voor je het weet gaan die gevoelens weer onder dat fameuze tapijt, want dat is voor de ratio de makkelijkste manier om ermee om te gaan, die rare gevoelens.

Vooral mannen zouden meer moeten praten over hun gevoelens. Volgens vrouwen. Voor sommige mannen geldt dit absoluut en misschien ook wel voor mij, maar als ik kijk wat er soms gespuid werd in haar vriendinnengroepsapp, dan durf ik wel te stellen dat vrouwen minder moeten praten over hun gevoelens. Niet dat ik die groepsapp mocht lezen, overigens, maar ze maakte me wel eens deelgenoot van sommige gesprekken.

Waar mannen vaak lijden aan verbale obstipatie (of is het constipatie?) hebben vrouwen vaak last van verbale diarree. Elke scheet die dwars zit moet worden geventileerd en dat gaat uiteindelijk gewoon stinken. Beide manieren van omgaan met gevoelens leiden volgens mij juist tot het vermijden van het échte voelen. Dus om nu het vrouwelijke niveau van het delen van gevoelens als de na te streven norm te bestempelen gaat me te ver.

Toen ik aan mijn omgeving liet weten, dat mijn relatie verbroken was, heb ik daar meteen bij laten weten, dat ik er niet over wilde praten. Ik waardeer, dat die grens gerespecteerd werd, maar ook, dat ze allemaal aanboden, dat het later alsnog zou mogen als ik daar de behoefte toe zou voelen. Daardoor voelde ik me gehoord én gezien.

Kortom, mijn relatie met praten is een ingewikkelde. En in tegenstelling tot de relatie met haar zal die nooit ten einde komen.