Hoofd- en Aardbeizaken

Na een kleine twee en een half jaar met grote regelmaat heen en weer pendelen tussen Tilburg en Best heb ik mijn toilettas denk ik voor het eerst in die hele periode helemaal leeg gemaakt. Want die toilettas heb ik voorlopig niet meer nodig. Het was uit gemak en vanwege verlaging van de risico’s dat ik dingen vergat, dat ik altijd wel een halfgevulde toilettas had staan, zodat ik makkelijk en snel kon in pakken. Met pijn in mijn hart en met de nodige tranen zet ik de tandpasta naast de tube die ik thuis gebruik op het plankje bij de spiegel.

Sinds gisteren is mijn relatie over. En dat een kleine week voor mijn vijftigste verjaardag, een verjaardag waar ik toch al tegenop zie, niet omdat ik het vervelend vind om vijftig te worden, meer om de aandacht die anderen eraan menen te moeten geven. Het voelt als een heel slecht moment om een relatie te beëindigen, maar het ging echt niet meer. En het doet ook gewoon enorm pijn dat ik op mijn vijftigste gewoon weer vrijgezel ben.

Van zaterdag op zondag heb ik slecht en kort geslapen. De halve nacht gepiekerd. Eigenlijk niet eens meer over hoe we onze problemen op kunnen lossen, want daar geloof ik al een tijdje niet meer in, maar over hoe ik de breuk aan moet pakken. En of ik het nu wel durf. Want het is niet de eerste keer in de afgelopen maanden dat ik besloten heb dat het genoeg is geweest. De middag ervoor lagen we in bed om een beetje bij te komen van de dag. Het was Record Store Day en ik was al vroeg opgestaan om in Venlo te proberen mijn wensenlijstje bij elkaar te scharrelen. Zij was nog moe van de week. Ik probeerde toenadering te zoeken door een beetje richting haar te kruipen, maar in plaats van de door mij gehoopte seks, mondde het uit in een discussie.

We passen gewoon niet meer bij elkaar. Aan het begin van onze relatie was ik nog bezig de laatste loodjes van mijn gestrande huwelijk op te lossen. De scheiding was al even rond, maar mijn voormalige echtelijke woning moest leeggehaald worden voor de verkoop en mijn ex had het eerst te druk met zichzelf en niet veel later met haar stervende vader om daar een rol in te spelen. En dat is niet bevorderlijk geweest voor de tijd die we samen door konden brengen, noch voor mijn energie of humeur. Toch knap dat ze het toen met me uitgehouden heeft.

Later kwamen de problemen. In eerste instantie niet eens problemen met elkaar maar meer met onszelf. Zij heeft haar dingen en ik ben gewoon van nature een mistroostig figuur, die heel goed is geweest gevoelens onder het tapijt te schuiven totdat ik maar bleef struikelen over de hobbels op de vloer. Dus ik ging daar ook maar eens mee aan de slag.

Ik weet niet eens wie er het meest is veranderd. Maar ik begon steeds vaker de humor te missen, de flauwe gesprekken over niks, die de halve nacht duurden en die vervangen werden door discussies over feminisme. En de seks, die ook vervangen werd door discussies. En ik voelde me niet meer gezien of gehoord. Waar ik in het begin het gevoel had, dat ik alles met haar kon bespreken, elke rare gedachte of vreemd gevoel kon aankaarten, werd dat gevoel steeds minder. En vervolgens gingen er weer een hoop nieuwe dingen onder het tapijt, terwijl ik aan de andere kant zo mijn best was doen om er steeds meer onder uit te halen.

Het kon gewoon echt niet meer.

Maar terwijl ik de reservemedicijnen uit mijn toilettas haal om ze bij de andere medicijnen in het medicijnkastje te leggen, voel ik toch weer die stekende pijn. Het gevoel van falen, de ellende van “niet goed genoeg zijn” en de pijn van eenzaamheid.